سکوت و تماشا در برابر کشتار سیستماتیک تاکی؟

این چندمین بار است که اجتماعات غرب کابل مورد حمله وسیع، وحشیانه و برنامه ریزی شده قرار گرفته و در اثر آن ده ها انسان ملکی، بی دفاع و غیر نظامی به خاک و خون کشیده می شوند.!
در حمله امروز ، سه انتحار و انفجار در سه مرحله در مرکز خبر‌گزاری آوا و مرکز تبیان صورت گرفت و طی آن بیش از ۳۰ نفر به شهادت‌رسیدند.

از مدتها به اینسو صدای برای دادخواهی این مظلومین بلند گردیده و بی تفاوتی حکومت در برابر تهدیدات داعش و ضرورت های تامین امنیت مراکز و مساجد خاطر نشان گردید اما کدام گوش شنوایی وجود نداشته و بجایی که باید، نرسید.
از سوی دیگر با تاسف، کمپنی ارگ تعدادی دیگری از "بزرگان مردم"را صرفا مصروف امور روزمره نموده و از کارهای بنیادی دور نگهداشته است!،

اکنون پرسش این است که تاکی مردم شاهد بی تفاوتی ها ، اهمال و ندانم کاری ها بوده و یک جانبه به همسویی و همراهی حکومتی فکر کنند که قادر نیست امنیت جان و مال آنها را برعهده بگیرد.؟

اندک اندک این‌ مظنه در میان توده های مردم نضج گرفته است که حکومت نه تنها هیچ اراده ‌ای در حفاظت از جان مردم این سامان نداشته است بل در مواردی شریک جرم و راهنمای مجرمین تلقی گردیده است.

اکنون برای همه‌ ادرس هایی که ادعای در سر داشته و دغدغه ی خدمت به مردم دارند فرض است تا خود خواهی ها ، گروه گرایی ها و سمت محوری ها را کنار گذاشته از تفرق و تشتت تهوع آور شان حذر نموده و فکری به حال این مردم بی دفاع و همیشه مظلوم نمایند.

همچنین تجارب و گذر زمان آموخته است که هیچ معجزه ای از این حکومت تعصب پیشه پدیدار نخواهد شد و مردم باید به صورت خود جوش و مدبرانه به تشکیل بسیج مردمی و امنیتی پرادخته و خوداتکایی و خود غم خواری را در تمامی عرصه ها_که متولی مطمئن ندارند_ برعهده گیرند.

محمد عیسی رحیمی