من با افغان مشکل ندارم، با هیچ چیز مشکل ندارم

من با درج کلمه افغان در تذکره مشکل ندارم، اصلا من با هیچ چیز مشکل ندارم.
در طی سال ها به قول شهیر از ما یک ملت دو دست به پیشانی ساخته اند که در مقابل همه چیز دیگر بی تفاوت باشیم.

می گویند باید افتخار کنیم به این هویت، به چه اش افتخار کنیم؟ به بدبختی اش، به رنجش، به تحقیرش، به اینکه همیشه یک مشت دزد می آیند برگرده ما سوار می شوند و یا به خاطر گله های فرضی که از ما ساخته اند، گلوی مان را پاره می کنیم، گاهی نردبان آن گاهی سنگ قبر این می شویم.

یکجایی، در یک فامیل و گروهی به دنیا آمدیم، دست خودما هم نبود، حالا به این افتخار کنیم؟ چرا شرمنده نباشیم از دست آورد خودمان؟ از جوی خونی که در مقابل چشمان بی تفاوت ما از بقیه ما جاری است؟ به چه افتخار کنیم؟ به دروغی که خودمان هم باور نداریم... به ازدیاد فحاشی و قلاشی... نیم ما قلاش نیم دیگر فحاش... نیمی در حال زالو شدن و نیمی در حال سگ شدن...

به جای اینکه از چیزهای اندک قشنگی که داریم لذت ببریم، به جای اینکه حافظ و فردوسی بخوانیم، یکی یکی در یک گله فرضی خود را می اندازیم و اصرار داریم جمعیت فرضی این گله ها بیشتر شود که چی؟ ... حالا به فرض در یکجای دیگر به دنیا می آمدیم، خون و خوان و ایمان مان با تعصبی دیگر باید رنگ می گرفت؟ ... یک عده قلاش، هر روز یک بازی نو درست می کنند، تذکره می خواهند توزیع کنند که نمی خواهند و نمی کنند، اصرار می کنند که عکست در کنار شتر باشد، می فهمند که به همین دلیل نمی شود، به زور دیندار می سازند به زور یک نام را اضافه می کنند که باز به سر و کله هم چند سال بزنیم یادمان برود، نان، امنیت، آب و آرامش نداریم، قلاش ها دشمن آرامش مایی هستند که تنها زورمان فحش دادن است نه به آن قلاش ها که به خودمان، یکی را برای اینکه کوچی به دنیا آمده دو بزنیم یکی را بخاطر اینکه در خانواده ای فارسی یا ترک یا پشتون یا هندو به دنیا آمده ناسزا بگوییم و نیم دیگرمان فرار کنیم از خودمان.

چرا شش هزار نفر یهودی خانه و زادگاه شان را گذاشته رفته اند، که حالا در اسراییل از نوستالژی این کشور غمگین بگویند، چرا ده ها هزار هندو و سیک، بی خانه و غربتی شده اند، چرا هر کدام ما فراری شده ایم؟ ... برای اینکه، دیگر به بدبختی خو گرفته ایم، دیگر توان مقابله و راه و حتی دشمن را فراموش کرده ایم... اصلا چرا در تذکره ما نام با افتخار یک چیز خیالی را بنویسند؟ حالا اگر افتخار نخواهیم چه کنیم؟ وضعیت اندوهناک جامعه ترکمن با یک چلغوزی به نام والی در یکجای عالم چه تغییری می کند، وقتی در تمام مناطق با فرهنگ ترک نشین ما آب نوشیدن حتی نیست؟ برای بدبخت های شینواری که هر روز قبر دسته جمعی شان زیاد می شود و کوچی هایی که زندگی شان با زندگی حیوان قابل فرق نیست از شدت فقر، چه سود دارد که نام همه مردم پشتون شود. این دروغی است که لج کرده و باور شده است....

رضا روزبهان