مردم را به بازی نگیرید

به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، سالی در واپسین روزهای آن قرار داریم سال مرگ بود، سال تکان دهند ترین رویدادهای انتحاری و حمله که مردم به یکباره در مرگی دسته جمعی جز آمار تلفات شدند و حال، زمانی که حکومت هیچ انگیزه ای برای حفظ ثبات حتی در پایتخت ندارد چرا و به چه دلیل مردم دگرباره برای مقاصد رهبری که تا چندی قبل برای کسب امتیاز و قدرت چوب حراج بر قومیت خود گذاشت به خیابان ها بیایند و کشته و زخمی شوند؟

عطا محمد نور که پس از برکناری از سوی ارگ به یکباره بدل به رهبری برای جریان مخالف شد با تمامی توان در پی مقابله با حکومت است و اکنون آخرین برگ برنده خود را رو می کند، خیزش مردمی در ولایت های کشور.

هرچند سیاست تبعیض آمیز و فاشیستی حکومت سبب نفوذ هرچه بیشتر تروریستان در جای جای قدرت شده و هر روز بر دامنه ناامنی ها و به تبع آن، کشتار غیرنظامیان می انجامد، رهبران جهادی به دور مانده از قدرت برای بقا به حمایت های مردمی متوسل می شوند، همان مردمی که هیچ گاه رهبران را در شرایط سختِ ناامنی و جنگ همراه خود نیافتند.

قبل از آنکه عطا محمد از هر سو مورد هجوم ارگ نشینان قرار بگیرد و برای ماندن در ولایت بلخ در تکاپو باشد با پشت کردن به حزب و قومیت خود وارد معامله با رییس جمهوری شد که به هیچ عهدی پایبند نیست، در حالی که قومیت وی نیز در تهدید و خشونت گروه های تروریستی از قربانیان همیشگی می باشند بماند که وضع برای قوم هزاره و ازبک به مراتب بدتر است.

و حال که حتی امنیتی ترین مناطق پایتخت به یکباره بدل به قتل گاه مردم می شود چگونه عطا محمد خواهان برگزاری راهپیمایی در 15 ولایت کشور در روز معین با تبلیغات گسترده می باشد ، مگر از عمق ناامنی ها و خطرات بیشماری که جان معترضان را تهدید می کند بی اطلاع است؟

سوء استفاده از احساسات مردم برای بدل شدن به قربانی در این تاریخ سراسر جنگ افغانستان کم رخ نداده است، چهار دهه ناامنی که سبب ظهور رهبرانی جهادی و سیاسی از دل قومیت های مختلف شد به تکرار از مردم برای مقاصد خود استفاده کرده اند و اهدافی قابل دسترس برای گروه های تروریستی ساختند تا به سادگی، جمعیت کثیری از مردم را با انتحاری و حمله قتل عام کنند به مانند تظاهرات جنبش روشنایی، رستاخیر تغییر و اعتراض ها علیه ضعف های امنیتی.

حکومت از ابتدا، خواهان حذف کامل رهبران جهادی از صحنه سیاسی افغانستان بوده و هستند زیرا در پی نظم در قدرت برای قومیت پشتون می باشد آنهم نه برای مردم آن بلکه در راستای آنچه رهبران سلطه گر و قوم تبار پشتون می خواهد و برهمین اساس، دوستم با زور و تهمت راهی تبعید شد و در انزوای محقق، سیاف، اسماعیل خان و ... نوبت به عطا محمد رسید اما تمامی این رهبران نیز با وجود حمایت های گسترده مردمی هیچ گاه در حد و اندازه یک رهبر برای حفاظت از قومیت ها نبوده و نیستند.

والی برکنارشده بلخ که همواره حکومت اشرف غنی را مورد انتقادهای شدید از ضعف های امنیتی قرار می دهد در فراخوان اعتراض ها در 15 ولایت کشور آیا توانایی حفظ امنیت تمامی معترضان را دارد یا برای بقا در قدرت به مردم همانند تروریستان و ارگ نشینان به دیده قربانی در راستای اهداف می نگرد؟

ناامنی ها دیگر نه در جغرافیای خاص بلکه اکنون تمامی کشور را در برگرفته است که هیچ منطقه ای از گزند تهدید و خشونت طالب و داعش در امان نیست که بدون هماهنگی از سوی حکومت و عوامل نفوذی آنان به این گستردگی نمی رسید در حالی که راهپیمایی و تجمع ها به جای شنیده شدن صدای مردم بدل به فرصت طلایی برای انتحاری کنندگان می شود.

عطا محمد هرچند در شرایط سخت به سر می برد اما به جای قرار دادن مردم در برابر حکومت باید درپی کسب حمایت مردم از تمامی قومیت ها برای تقابل به سلطه گری ارگ باشد نه اینکه تنها به حزب جمعیت و قومیت تاجیک تکیه کند.

زمانیکه مسالمت آمیزترین اعتراض ها صحنه کشتار شد و حتی مردم از سوی نیروهای امنیتی مورد شلیک گلوله قرار گرفته اند، ناامنی های بیشتر برای اکنون کشور حتی برای بقای شمال قابل توجیه نیست زیرا این نظام در کنار تروریستان آماده برای قتل عام در انتظار فرصت است.

کد (18)