سال ها است فاتحه تعیین سرنوشت خوانده شده

ضرب المثل مشهوری داریم که می گوید پیش رویت می بارد ولی به آسمان نگاه می کنی.

سال ها بسیاری از ما به این باور بودیم و هستیم که "در حقیقت این مردمان یک کشور هستند که گویا تعیین کننده اصلی حق سرنوشت امروز و فردای سرزمین خود می باشند که باید تصمیم بگیرند چه نوع نظام سیاسی، اقتصادی و اجتماعی داشته باشند و تمام آثار علمی و پژوهشی انسانی هم در این مورد تاکید می کند و از نظر پرنسیب قبول شده حقوق بین الملی هم باید چنین بوده باشد ولی برعکس دیده می شود و تجربه تلخ تاریخی هم گواه بر این است که نخیر عملا این دیگران اند.

از جمله کشورهای شرور و سلطه جو بیرونی که از یک قاره دیگر که هرگز هیچ نسبتی در هیچ زمینه نه از نظر حسن همسایگی و نه هم از نظر منافع منطقوی با هم نداشته و ندارند ولی بی شرمانه می آیند کشورها را اشغال و یا در سلطه خود قرار می دهند و برای این کشورهای اسیر شده بدون اینکه مردمان این سرزمین در آن سهمی داشته باشند و یا اراده شان مدنظر گرفته شود به روش غیرانسانی و فرمایشی نوع نظام سیاسی و نظامی دلخواه خود را تعیین می کنند و اراده خود را تحمیل می کنند.

سال ها است این واژه ظریف (تعیین حق سرنوشت خود مردم) دیگر از کشورها بار بسته است افغانستان هم در جمله چنین کشورهای شامل می شود که خصوصا در طول دو دهه اخیر هیچ نوع خود ارادیت و تصمیم در حق تعیین سرنوشت مردم خویش و تعیین نظام سیاسی، اقتصادی، نظامی و... خود نداشته و ندارد زیرا از یک طرف این بیرونی ها اند که به این حاکمان خود فروخته محلی نیات بدشان را دیکته می کنند و برایشان حد و مرز تعین می کنند و از طرفی هم این حاکمان مزدور داخلی که انگشت شمار هستند بالای گرده بیش از 27 میلیون شهروند نشسته و حق خود ارادیت ایشان را سلب نموده و مجالی برای زندگی نمی دهند.

معلوم می شود که عکس این مساله که برخلاف میل و خواست میلیونی شهروندان این کشور در جای لنگش دارد یا باشندگان این کشور از عدم تفکر آزادیخواهی رنج می برند و برای شان این تفکر دیگر ارزشی ندارد و یا هم وجودشان با شعارهای میان تهی و پوچ ناخودشناسی مسموم گردیده است که با این سکوت مرگبار عادت کرده اند.

عطا صفوی