پایتخت در تکرار دهه هفتاد

به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، طالبانی که با تلاش بسیار سعی در موجه نشان دادن چهره خود برای کسب مشروعیت اجتماعی، داعش را علم کرده و خشن ترین حمله و انتحاری را با نام این گروه صورت می داد اکنون بار دیگر به میدان آمده و کابل را غرق در خون می کند، هر لحظه در هر مکان و هر ساعتی.

هنوز از حمله به هتل اینترکنتینانتال چند روزی نگذشته بود که در هنگام نماز ظهر و شلوغ ترین چهارراهی کابل، مردم غرق در خونِ انفجار انتحاری طالب شدند که بیش از 90 کشته و 200 زخمی در پی داشت و سوالی که به وجود می آید، اگر طالب خواهان براندازی نظام حاکم است چرا چنین حقیرانه و پنهان شده در آمبولانس یا موترهای دولتی مردم بیگناه را قتل عام می کند؟

و آیا حکومت همچنان در ناتوانی محض، شاهد انتحاری های بیخ گوش ارگ و ابراز تاسف های به تکرار از سوی سخنگوهاست و اعلام عزای عمومی؟ چهل سال است که کابل در عزای عمومی به سر می برد و ماتم زده از کشتارهای به تکرار و جان دادن های زنان، کودکان و مردمی می باشد که راهی جز مانده و تحمل درد و رنج ندارند.

مگر مرهم داغ از دست دادن ها، عزای عمومی و شنیدن تسلیت از سوی غنی و عبدالله است، مردم در تب و تاب پاسخ هستند که چرا و چگونه هر روز باید قربانی حمله و انتحاری در امنیتی ترین نقاط شهر شوند زمانی که یک نظام بر کشور حاکم و لشکری از نیروهای امنیتی با مجهزترین موترها در شهر گشت می زنند و بیشمار ایست بازرسی وجود دارد.

افغانستان غرق در خشونت نه از سوی طالب بلکه به دلیل ضعف و فساد دولتمردانی است که با تسخیر قدرت برای به سرانجام رساندن اهداف شوم خود مردمی را قربانی می کنند که بیش از یک و نیم دهه در انزجار از دوران تاریک افراط گری در برابر قتل عام ها تاب آوردند و همچنان پشتیبان نظامی است که دم از قانون می زند و حال، پاسخ چنین فدارکاری هایی باید خون باشد و بی تفاوتی ارگ نشینان.

طالب و داعش یعنی ویرانی که هیچ گاه نمی تواند متحد و شریکی برای حکومت باشد حتی با به دلیل هم قبیله بودن زیرا تروریستان برخاسته از قومیت پشتون، سلاحی می شود برای نابودی نه پیابند به قومیت پس چرا از کرزی گرفته تا غنی و رهبران این قومیت با نگاه قومی به این گروه می نگرند در حالی که طالب بیشترین ضربه را به مردم پشتون می زند.

زمانی که پایتخت به سادگی بدل به قتل گاهی از سوی افراط گرایان می شود راهی جز حمله متقابل به مواضع طالب نمی ماند، حکومت بیش از این نمی تواند با سخنان دروغین و پنهان کردن رقم دقیق کشته و زخمی ها پاسخگوی افکار عمومی باشند زیرا مردم متنفر از طالب و خسته از حکومت به مانند انبار باروت می ماند.

و اگر آستانه تحمل جامعه با تداوم بی اعتنایی های ارگ از میان برود، دیگر اشرف غنی با قدرت امریکا نیز توان حفظ تخت و مقام خود را ندارد و آنچه رخ می دهد بحران داخلی است و قربانی شدن از هر سو.

جنگ های داخلی دهه هفتاد اگر برای رییس جمهور و ارگ نشینان عبرت نیست پس نگاهی به چگونگی سرنگونی حکومت داکتر نجیب بیاندازند تا دریابند چگونه یک نظام دلگرم به قدرت خارجی به یکباره فرو ریخت و طالب چه بر سر راس قدرتی آورد که هم تبار با آنان بود.

کم ترین کاری که اشرف غنی می تواند در جهت آرام کردن خشم افکار عمومی و سازماندهی به وضعیت اسفبار امنیت کشور بخصوص کابل صورت دهد، برکناری استانکزی و اتمر است و به قدرت رساندن رهبران امنیتی بدون فیلترهای قومی، اگر این رییس جمهور منفور و طالب پرست به جای توهم پادشاهی چشم به روی واقعیت های کشور باز کند.

کد(18)