کرزی شعور سیاسی مردم را به تمسخر گرفته است

در مصاحبه‌ای که حامد کرزی با دویچه‌وله داشت به چند موضوع پرداخت.

نخست مجلس بزرگان (لوی جرگه) را مظهر اراده مردم و‌ جوانان نسبت به سرنوشت دانست. دوم از اخراج اجباری جوانان از سوی کشورهای اروپایی استقبال کرده، گفت:« بخشی از ولایت‌های افغانستان امن است، من و فامیل ام در کابل زندگی می‌کنیم این خود مبین امنیت است».

اگر به چگونگی مجلس بزرگان قانون اساسی اندکی غور گردد به وضوح معلوم خواهد شد که کرزی و هم‌دستانش در تطمیع، ترغیب و حتی تهدید نمایندگان به خاطر سمت و سو دهی مجلس بزرگان(لوی جرگه) از هیچ رویکردی دریغ نکرد و با این تردستی، از یک سو توانست اراده‌ بیشتر مردم را به چالش بکشد و از جانب دیگر قانون اساسی را بر وفق مراد خویش‌شکل دهد. در پایان کار مجلس بزرگان نیز قانونی را توشیح کرد که عمال آن ماده‌های کلیدی آن را دستکاری کرده بودند که اعتراض بیشتر نمایندگان مجلس بزرگان را در پی‌داشت.

اکنون که آقای کرزی مجلس بزرگان را مظهر «اراده مردم و جوانان» در کشور می‌داند در حقیقت حافظه و شعور سیاسی مردم را به تمسخر می‌گیرد چون مجلس بزرگان با همین حدود و ثغورش پاسخگوی نیازهای سیاسی انسان مدرن نیست.

در مورد دوم؛ اگر کسی بخواهد از سرک وزارت خارجه بگذرد. در میانه‌های سرک به دیوارهای سمنتی‌ بالا بلندی که نیم جاده را بند افکنده‌ است بر‌می‌خورد که حاکی بی‌اعتمادی صاحب آن نسبت به امنیت این شهر می‌باشد. صاحب این دیوارها کسی نیست جز حامد کرزی.

این بی‌اعتمادی کرزی ناشی از همان سیاست‌های خام و قبیله انگرایانه او در برابر گروه‌های دهشت‌افکن در کشور می‌باشد که بیشترین باج آن را طی یک و نیم دهه مردم افغانستان پرداخته‌است. از جانب دیگر بیشتر مهاجرت‌ها به خاطر دست و پا کردن یک لقمه نان و شغل آبرومند صورت می‌گیرد.

اگر کرزی طی ماموریت اش به عنوان مسوول خوب به این اهم می‌پرداخت امکان داشت ما شاهد این بیجایی و فرار مردمان خود نمی‌بودیم؛ جوانان و کودکان را در آب‌های مدیترانه از دست نمی‌دادیم؛ خواری و ذلت نصیب مردم‌مان نمی‌شد اما کرزی با پررویی تمام به چشم مردم خاک می‌پاشد و همه چیز را کتمان می‌کند.

نجوا